“บ้านเฮา เท่ากับความสุข”
ณ ห้องดนตรีหลังเล็กในโรงเรียน ไม่ได้มีเวที ไม่มีแสงสี หรือผู้ชมจำนวนมาก แต่กลับเต็มไปด้วย ท่วงทำนองของหัวใจ ที่กำลังสื่อสารกันผ่านเสียงเพลง นี่ภาพของนักเรียนเรียนร่วม(ตาบอด) ที่กำลังเล่น คีย์บอร์ดด้วยความตั้งใจ มุ่งมั่น จดจำตำแหน่งของแต่ละโน้ตไว้ด้วยประสบการณ์และการฝึกฝน ขนาบข้างด้วยเพื่อนนักเรียนปกติ ที่กำลังร้องเพลงอย่างมีชีวิตชีวา เสริมจังหวะด้วยคุณครูผู้เป็นทั้งผู้สอนและผู้นำทางดนตรีด้วยเสียงกีตาร์ที่อบอุ่นละมุนละไม นี่คือห้องเรียนที่ไร้กำแพงกั้นของความแตกต่าง คือพื้นที่ๆเด็กทุกคนไม่ว่าจะมองเห็นหรือมองไม่เห็น ต่างได้รับโอกาสในการแสดงศักยภาพอย่างเสมอภาค คือบทพิสูจน์ว่าความสุขของการเรียนรู้ไม่ได้อยู่ที่ใครเก่งกว่าใคร แต่อยู่ที่ “ทุกคนได้มีส่วนร่วมอย่างมีความหมาย” เสียงดนตรีในภาพนี้ คือพลังแห่งการยอมรับ พลังของการศึกษาที่ไม่เลือกปฏิบัติ พลังของครูผู้เข้าใจในความหลากหลาย และพร้อมเป็นสะพานเชื่อมศักยภาพของเด็กทุกคนให้เปล่งประกาย ภายใต้จังหวะดนตรีที่ประสานกันอย่างกลมกลืน ภาพนี้สะท้อนถึง นโยบาย “เรียนดี มีความสุข” ของกระทรวงศึกษาธิการ ได้อย่างแท้จริง ทั้งในมิติของการจัดการศึกษาที่เท่าเทียม, ส่งเสริมสุขภาวะทางใจ, และ ปลูกฝังวัฒนธรรมแห่งการเคารพความแตกต่าง “ความสุขที่เท่าเทียม” จึงไม่ใช่แค่ชื่อภาพ แต่คือหลักฐานของการเปลี่ยนผ่านสู่การศึกษาที่ไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลังการศึกษาที่ไม่ใช่แค่สอนหนังสือ แต่ “สอนให้เห็นคุณค่าของกันและกัน” โรงเรียน : โรงเรียนซำตาโตงสังกัด : สพป.ศรีสะเกษ เขต 4 ประกวดสื่อสร้างสรรค์ส่งเสริมภาพลักษณ์ สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐานหัวข้อ “เรียนดี มีความสุข” (ประเภทภาพถ่าย)
