ผม นายมานพ อมตะภิรมย์ หรือ เบียร์ ชั้น ม.5 โรงเรียนผดุงปัญญา อ.เมือง จ.ตาก สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาตาก ผมเป็นเด็กชาติพันธุ์ คือ ปกาเกอะญอ อาศัยอยู่ที่หมู่บ้านห้วยระพริ้ง ต.พะวอ อ.แม่สอด จ.ตาก เป็นหมู่บ้านเล็กๆ อยู่ในเทือกเขา ไม่มีไฟฟ้าใช้ มีเพียงแผงโซล่าเซลล์ที่พอช่วยให้แสงสว่างในช่วงหัวค่ำเท่านั้น
ส่วนพ่อกับแม่เสียชีวิตตั้งแต่ผมยังเล็กๆ ผมเลยอาศัยอยู่กับน้าสาว ซึ่งมีลูก 3 คน ผมเลยเริ่มรับจ้างทำงานตั้งแต่ช่วงอายุ 13 ปี ตอนนั้นผมเรียนชั้น ม.1 ที่โรงเรียนราชประชานุเคราะห์ ทางโรงเรียนสนับสนุนให้นักเรียนหารายได้ระหว่างเรียน
นับเป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างหาที่สุดไม่ได้ ผมได้รับทุนในพระราชานุเคราะห์ สมเด็จพระกนิษฐาธิราชเจ้า กรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี ให้ทุนศึกษาต่อจนถึงระดับมหาวิทยาลัย ทุนที่ได้มานี้ จะใช้เบิกค่าเทอม ค่าเล่าเรียน ซึ่งผมเบิกตามความจำเป็นเท่านั้น เพราะรู้ดีว่าเมื่อศึกษาต่อในระดับที่สูงขึ้น ค่าเล่าเรียนจะสูงขึ้นตามไปด้วย ขอใช้เงินจากทุนของพระองค์ท่านให้คุ้มทุกบาททุกสตางค์ที่สุด
ช่วงหลังเลิกเรียน ผมจะไปรับนมเปรี้ยวมาขายที่สามแยกแม่สอด ได้กำไรโหลละ 20 บาท บางวันขายได้ดี แต่บางวันขายได้น้อย ส่วนเสาร์ อาทิตย์ หรือปิดเทอม จะทำงานเสริฟที่ร้านอาหาร ซึ่งทางร้านเลี้ยงอาหารฟรีด้วย ได้ค่าแรงวันละ 300 บาท ถ้าช่วงใกล้สอบ จะจัดตารางอ่านหนังสือ เพื่อไม่ให้เสียการเรียน ผมได้เกรดเฉลี่ย 3 กว่าในทุกเทอม
การทำงานควบคู่กับการเรียน เป็นประสบการณ์ที่ดี เพราะวันหนึ่งเราไม่รู้จะเจอกับอะไรบ้าง เราจึงต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุด ต้องเก็บประสบการณ์ และทำงานเก็บเงิน
สิ่งสำคัญที่สุดคือ การเรียน เตรียมตัวให้พร้อมที่สุดถ้าเรียนรู้ได้เยอะ เราจะได้เปรียบทั้งเรื่องการเรียน การทำงาน หน้าที่ และวินัย
ความฝันของผมคือ อยากเป็นครูคืนถิ่น เพราะเด็กๆ ในหมู่บ้านจะไม่ต้องเดินทางไกลมาเรียนในเมือง อีกอย่างคือ เด็กๆ จะพูดได้แต่ภาษากะหรี่ยง ถ้าได้ครูที่สามารถสื่อสารได้ทั้งภาษาไทย ภาษากะเหรี่ยง จะทำให้เด็กๆ ในหมู่บ้านเรียนเข้าใจมากขึ้น
และเป็นการตอบแทนบุญคุณแผ่นดินไทย ด้วยการให้การศึกษากับเยาวชนรุ่นหลัง
